فضاسازی شاعرانه در اثر هنری
در طول تاریخ سینمای مستند و داستانی ایران و جهان، فضا سازی شاعرانه به وسیله زبان و بیان تصویری که منجر به پیدایش فیلم شاعرانه شده است، برخوردار از زبان استعاری، آشنایی زدایی، ساختار شکنی، خرق عادت و هنجارگریزی برای آفرینش اثری رویاگونه بوده است. فیلم شاعرانه با بکارگیری زبان رمزی و تمثیلی، ایجاد ایهام در تصاویر و پیچیدگی در ساختار روایت، در تلاش است تا از سطح تجربیات روزمره زندگی، فراتر رود و تماشاگرانش را به اندیشیدن و تحلیل پدیده‌های پیرامون‌شان وادار کند.
فیلم شاعرانه، فیلمی آوانگارد و تجربه گراست که رعایت هیچ قاعده و قالبی را در حیطه سبک‌ها و ژانرهای هنری برنمی‌تابد و آزادانه از بسیاری از سبک‌ها بهره می‌گیرد تا به زیبایی شناسی و زبان بصری تازه‌ای دست یابد. ایجاد فضاهای دراماتیک، دقت فراوان در ترکیب بندی نماها، حرکات روان و سیال دوربین، تدوین غیر متعارف، توجه دقیق به جنبه‌های تجسمی تصویر و عناصر گرافیکی نور، حجم، بافت پلان ها و ... از ویژگی‌های مشترک فیلم‌های شاعرانه‌اند. سینمای شاعرانه، سینمایی پرسشگر و پرسش آفرین است. سینمایی که برای درک مفاهیم استعاری و خوانش رمزهای نهفته در تصاویر آن به دانش نشانه شناسی نیازمندیم.
