نقش آموزش تعاملی پویا در یادگیری فیلمنامه نویسی انیمیشن
هدف این پژوهش، ارزیابی مجدد برنامه درسی انیمیشن یا تصویر متحرک در رشته لیسانس گرافیک و ارایه یک روش تلفیقی آموزش می‌باشد، زیرا ارایه‌ی این واحد درسی در موارد بسیاری، نتوانسته منجر به شکل گیری خلاقانه کاراکترهای برتر، در فیلمنامه‌های ارائه شده‌ی دانشجویان شود. روشی که این مقاله پیشنهاد می‌کند یک روش تلفیقی است که از روش‌های سنتی و حل مسأله، جهت رسیدن به روش آموزش " تعاملی پویا" بهره می‌گیرد. روش اجراء پژوهش حاضر کیفی و کمی بود. بخش کیفی آن، به صورت مطالعه توصیفی بر مبنای مشاهده، پرسش و پاسخ، مصاحبه باز، مطالعه موردی و کتابخانه‌ای انجام شد و در بخش کمی از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. ازجامعه آماری دانشجویان دوره لیسانس گرافیک دانشگاه شهید رجایی که درس کارگاهی انیمیشن را اخذ کرده بودند، یک کلاس به عنوان گروه آزمایش و کلاس دیگر به عنوان گروه گواه انتخاب شد. متغیر مستقل نیز استفاده از روش آموزشی تعاملی پویا بود. فرضیه پژوهش تأیید شد و می‌توان گفت که استفاده از روش آموزشی " تعاملی پویا" بر درک مفهومی دانشجویان از فیلمنامه نویسی تأثیر دارد. در این روش، مشارکت دانشجویان و فعال کردن احساسات، تجارب و مهارت‌های آنان در جهت ارائه فرض‌های صحیح، برای حل مساله و آزمون آنها از اولویت برخوردار است.
