مالکیت معنوی در آثار هنری با تأکید بر هنرهای تجسمی
«مالکیت معنوی» مجموعه‌ای از فعالیت‌های ذهنی انسان است که ارزش تجاری دارد. از آنجا که امروزه با گسترش ارتباطات، آفرینش یک اثر، نوعی حرفه و منبع کسب درآمد محسوب می‌شود، مجموعه قواعد و قوانینی برروابط بین صاحب اثر و عرضه کننده آن و نیز حکومت، حاکم است. مالکیت معنوی در یک تقسیم بندی کلی به دو بخش « مالکیت‌های ادبی هنری» و « مالکیت صنعتی» تقسیم می‌شود. در بخش اول، به دلیل اختلاف دیدگاه‌هایی عمدتاً اقتصادی، ایران هنوز به قراردادهای جهانی مربوطه نپیوسته، اما در بخش دوم، ایران به کنوانسیون پاریس ملحق گردیده است. هر پدید آورنده، دارای دو حق است: حق مادی و حق معنوی. برای حراست از این حقوق و در جهت حفظ منافع پدید آورندگان، شایسته است دولت اقداماتی را در سه بخش قضایی، اجرایی و تقنینی به عمل آورد. هدف از انتشار این مقاله، آگاهی و دست یابی پدیدآورندگان اثر به این چشم انداز کلی است که پس از خلق یک اثر چه نوع حقوق مادی و معنوی برای آنان تحقق می‌یابد؟ اگر چه ممکن است در نگاه نخست، بنظر برسد آثار مربوط به هنرهای تجسمی از دامنه بیشتری برخوردار بوده و مخاطبان عمده این نشریه را تشکیل می‌دهند، لیکن به دلیل حاکم بودن اصول و مبانی واحد بر انواع آثار هنری و ادبی و ضرورت آگاهی رسانی جامع، آن را به گونه‌ای مستقل بررسی نکرده‌ایم چرا که وقوف بر این آگاهی‌ها، بدون شناخت مالکیت معنوی در تمامی ابعاد و اشکال آن، امکان پذیر نیست.
